Yine Düştü…
Ben Aleksey. On üç yaşımdaydım o kış. O yıl, kar zemine değil, ruhlarımıza yağdı. Toprak buz tuttuğunda sadece buğday değil, insanlık da kıpırtısız kaldı. Açlık, önce komşunun tenceresinden yükselen son buharla başladı, sonra annemin yanağındaki pembeliğin silinmesiyle sürdü. En sonunda, babamın gözlerinin içindeki ateş de söndü.
Babam, Pyotr Petrov, kasabanın marangozuydu. Elinden baltayla doğan her şey, sanki toprağın kendisinden çıkmış gibiydi. Ama kıtlık geldiğinde, marangozluk
